สงสัยไหม? ทำไมถึงไม่มีสีน้ำเงินในอาหาร?

สีน้ำเงินหรือสีฟ้าเป็นสีที่สวยงาม เป็นสีของท้องฟ้าและน้ำทะเล สีแห่งความเงียบสงบ และสีของความคิดสร้างสรรค์ แต่เคยสังเกตอะไรไหม? ไม่ค่อยมีอาหารที่เป็นสีน้ำเงินเลย ไม่ว่าจะไปร้านอาหารข้างทาง เลือกดูเมนูอาหารในร้านอาหาร หรือดูในครัว จะเห็นว่าอาหารสีน้ำเงินนั้นมีอยู่ไม่มากนัก เคยสงสัยไหมว่าทำไม? มาไขข้อสงสัยว่า “ทำไมถึงไม่มีสีน้ำเงินในอาหาร?” กันเถอะ

ทำไมพืชผักถึงไม่เป็นสีน้ำเงิน?
อันดับแรก ลองนึกถึงว่าอาหารส่วนใหญ่ของเรามาจากไหน ผลไม้ ผัก และธัญพืชล้วนมาจากพืช แต่พืชส่วนใหญ่มีสีอะไร? สีเขียว! เนื่องจากพืชมีสารที่เรียกว่าคลอโรฟิลล์ คลอโรฟิลล์ช่วยให้พืชสร้างอาหารโดยการดูดซับแสงแดด และดูดซับแสงได้ดีที่สุดจากส่วนสีแดงและสีน้ำเงินของสเปกตรัมแสง สิ่งที่ดูดซับได้ไม่ดีคือแสงสีเขียวซึ่งจะสะท้อนกลับมาที่ดวงตาของเรา ดังนั้นเราจึงเห็นพืชเป็นสีเขียวไม่ใช่สีน้ำเงินนั่นเอง

แต่ผักและผลไม้ สีเหล่านี้มาจากสารอื่นที่เรียกว่าเม็ดสี ผลไม้บางชนิดอาจเปลี่ยนเป็นสีแดง ส้ม หรือเหลืองเมื่อสุก แต่สีน้ำเงินนั้นหายากมาก นั่นเป็นเพราะเงื่อนไขที่จำเป็นในการสร้างเม็ดสีสีน้ำเงินไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก เช่น บลูเบอร์รี่ ซึ่งถือเป็นหนึ่งในข้อยกเว้นไม่กี่ข้อ

สัตว์สีน้ำเงินมักกินไม่ได้
แล้วอาหารอื่นๆ ที่เรากิน เช่น เนื้อสัตว์ ไข่ หรือผลิตภัณฑ์จากนมล่ะ? สิ่งเหล่านี้มาจากสัตว์ และยิ่งหายากเข้าไปอีกที่จะพบสัตว์สีน้ำเงิน นกและปลาบางชนิดอาจมองเห็นเป็นสีน้ำเงิน แต่มักเกิดจากแสงสะท้อนจากขนหรือเกล็ดของพวกมัน ไม่ใช่เพราะมันเป็นสีน้ำเงินจริงๆ และก็ไม่ใช่สัตว์ที่เรามักจะกินด้วย เช่น

• Blue Jay: นกที่มีถิ่นกำเนิดในอเมริกาเหนือซึ่งมีขนสีน้ำเงิน อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ถูกล่าเพื่อเป็นอาหาร
  
  
• Blue Poison Dart Frog: กบตัวเล็กสีสันสดใสนี้พบได้ในอเมริกากลางและอเมริกาใต้ ผิวหนังของมันจะผลิตพิษที่เป็นอันตรายถึงตายได้ ทำให้มันกินไม่ได้
  
  
• Blue Tang (Surgeonfish): ปลาตู้ทะเลยอดนิยมที่มีสีน้ำเงินสวยงาม แม้ว่าโดยทั่วไปจะไม่บริโภคเป็นอาหาร
  
  
• Blue Ringed Octopus: หมึกสายพันธุ์นี้มีพิษร้ายแรงมาก พบในมหาสมุทรแปซิฟิกและมหาสมุทรอินเดีย พิษของมันรุนแรงและอาจถึงแก่ชีวิตได้ ทำให้กินไม่ได้
  
  
• Blue Morpho Butterfly: ผีเสื้อสีน้ำเงินสดใสขนาดใหญ่ที่พบในป่าเขตร้อนของละตินอเมริกา แน่นอนอยู่แล้วว่าผีเสื้อไม่ได้เป็นอาหารของมนุษย์
  
  
• Blue Dragon (Glaucus atlanticus): เป็นทากทะเลขนาดเล็กชนิดหนึ่งที่มีสีน้ำเงินและลอยตัวอยู่ในน้ำทะเลอุ่น มันไม่สามารถกินได้เนื่องจากมันมักกินแมงกะพรุนที่มีพิษ ซึ่งมันสามารถเก็บพิษไว้ได้
  
  

สัญชาตญาณของมนุษย์
อีกเหตุผลหนึ่งที่เราไม่เห็นอาหารสีน้ำเงินมากนักมาจากวิวัฒนาการของมนุษย์ โดยธรรมชาติแล้ว สีที่สดใสมักจะเป็นสัญญาณเตือน ลองคิดดูว่า สิ่งมีชีวิตและพืชมีพิษหลายชนิดมีสีสันที่สดใส นี่อาจทำให้บรรพบุรุษของเราหลีกเลี่ยงอาหารสีน้ำเงินเพื่อเป็นกลยุทธ์ในการเอาชีวิตรอด สัญชาตญาณนี้ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของเราในปัจจุบัน ทำให้เรามีโอกาสน้อยที่จะเลือกกินอาหารสีน้ำเงิน


สีน้ำเงินเป็นสีที่ไม่เสถียร
การสร้างอาหารที่เป็นสีน้ำเงินก็เป็นเรื่องยุ่งยาก บริษัทอาหารใช้สีพิเศษในการแต่งสีผลิตภัณฑ์ของตน แต่สีน้ำเงินนั้นทำได้ยากเพราะสามารถเปลี่ยนแปลงได้ภายใต้เงื่อนไขที่ต่างกัน ตัวอย่างเช่น ลูกกวาดสีน้ำเงินอาจเปลี่ยนเป็นโทนสีเขียวได้หากโดนความร้อนหรือแสง ซึ่งหมายความว่าบริษัทอาหารมักจะชอบใช้สีอื่นที่มีความเสถียรมากกว่าสีน้ำเงิน


เหตุผลทางวัฒนธรรมและจิตวิทยา
นอกจากนี้ยังมีเหตุผลทางวัฒนธรรมและจิตวิทยา ในหลายๆวัฒนธรรม ไม่มีอาหารแบบดั้งเดิมที่มีสีน้ำเงิน และเนื่องจากเราไม่ได้เห็นอาหารสีน้ำเงินบ่อยนัก เราอาจพบว่ามันแปลกหรือดูแล้วไม่น่ากิน นอกจากนี้ เรามักจะเชื่อมโยงสีเข้ากับรสชาติบางอย่าง สีแดงมักหมายถึงความหวานหรือเผ็ด และสีเขียวอาจหมายถึงรสเปรี้ยว แต่สีน้ำเงิน? เป็นการยากที่จะบรรยาย และนั่นอาจทำให้อาหารสีน้ำเงินน่าดึงดูดน้อยลงนั่นเอง


ความต้องการของตลาด
เมื่อเราเห็นผักหรือผลไม้ที่มีสีสันสดใส สมองของเราอาจคิดว่า "นี่สุกแล้ว เต็มไปด้วยวิตามิน! น่ากินสุดๆ" แต่สีน้ำเงินไม่ได้ให้สัญญาณเดียวกันแก่เรา ซึ่งอาจทำให้เรามีโอกาสเลือกอาหารสีน้ำเงินน้อยลง และด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้ บริษัทอาหารจึงไม่ได้ผลิตอาหารที่มีสีน้ำเงินมากมาย ท้ายที่สุดผู้ผลิตต้องการขายสินค้าตามที่ผู้บริโภคต้องการมากกว่า


โดยสรุปแล้ว การที่อาหารของเราไม่มีสีน้ำเงินนั้นขึ้นอยู่กับสีของธรรมชาติ วิวัฒนาการในอดีต และวัฒนธรรมและความชอบส่วนตัวของเรา เป็นการผสมผสานที่น่าสนใจของชีววิทยา ประวัติศาสตร์ และจิตวิทยา และแม้ว่าอาหารสีน้ำเงินอาจหายาก แต่นั่นจะทำให้พิเศษยิ่งขึ้นเมื่อเราพบมัน